اوتیسم یک نوع اختلال است که بر رفتار و تعاملات اجتماعی افراد تاثیر  می گذارد. افراد مبتلا به اوتیسم معمولاً دارای الگوی تعامل اجتماعی غیرعادی هستند، مشکلات در تفاهم و استفاده از زبان غیر ملموس دارند و تمایلی به تکرار عملکردهای خاص نشان می دهند.

اوتیسم چیست؟

اوتیسم یکی از اختلالات توسعه ای است که در اوایل دوران کودکی ظاهر می شود و برای تمام عمر ادامه دارد. نحوه بروز این اختلال و دلایل آن هنوز کاملاً مشخص نیست، اما تحقیقات نشان می دهد که عوامل ژنتیکی و محیطی به ترکیبی ممکن است در بروز اوتیسم نقش داشته باشند.

برخی از علائم اوتیسم

هر فرد مبتلا به اوتیسم تجربه ها و ویژگی های خاص خود را دارد و به همین دلیل، طیف اوتیسم می تواند بسیار گسترده باشد. برخی افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای مشکلات شدیدتری باشند و به کمک نیاز داشته باشند، در حالی که دیگران می توانند مستقل بوده و بهترین زندگی ممکن را داشته باشند.

نشانه ها و علائم ابتلا به اوتیسم می تواند بین افراد مختلف متفاوت باشد و در سطوح مختلف شدت داشته باشد. در ادامه، برخی از علائم و نشانه های معمول اوتیسم را ذکر می کنیم:

• مشکلات در ارتباطات اجتماعی: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به حفظ چشم انداز با دیگران، استفاده از عبارات غیرکلامی (مانند ژست و حرکات بدن) و برقراری ارتباط های اجتماعی مشکل داشته باشند.
• مشکلات در تفاهم با دیگران: افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است مشکلاتی در درک و تفسیر احساسات و عواطف دیگران داشته باشند. آن ها ممکن است سختی در درک طرز فکر دیگران و عدم تفهیم چهره ها و انتقال احساسات دیگران داشته باشند.
• تکرار و استرس از تغییر: برخی افراد مبتلا به اوتیسم تاکید بیشتری بر روی تکرار عملیات، تغییرها را تحمل نمی کنند و استرس و ناراحتی را در مواجهه با تغییرات بروز می دهند.
• کمبود در توانایی های اجتماعی و زبانی: برخی افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است دارای عقب ماندگی در مهارت های اجتماعی و زبانی باشند. آن ها ممکن است مشکلی در ارتباط و اصطلاحات زبانی، مکالمه جملات کامل، آوای خود و تأخیر در شروع صحبت کردن داشته باشد.
• علائم خودتحملی: بسیاری از افراد مبتلا به اوتیسم ممکن است به عناوین، روتین ها، علائم خاصیت و رفتارهای تکراری علاقه مند شوند. آن ها ممکن است در صنوف خاصی از علم و هنر علاقه مند شوند و عمق دید و تخصص بالایی در آن ها داشته باشند.

لطفا توجه داشته باشید که این فقط چند مثال از علائم معمول اوتیسم است و هر فرد می تواند تنها برخی از این علائم را نشان دهد. همچنین، تشخیص رسمی اوتیسم باید توسط یک تخصصی در حوزه رفتارشناسی یا روانپزشکی صورت گیرد.

راه های تشخیص اوتیسم

اوتیسم یک اختلال عصبی توسعه ای است که می تواند تأثیرات گسترده ای بر رفتار، ارتباطات و تعاملات اجتماعی فرد داشته باشد. تشخیص و درمان اوتیسم معمولاً توسط تیمی از متخصصان به عنوان جزء همکاری چندتخصصی انجام می شود. در ادامه توضیح داده می شوند:

تشخیص اوتیسم اغلب بر اساس ارزیابی توسعه ای و روانشناختی انجام می شود. پزشکان و متخصصان بهره برداری از ابزارها و استانداردهای تشخیصی، مصاحبه با والدین و مشاهده فرد در زمینه های مختلف اجرا می کنند. برخی از این ابزارها و دستورالعمل های تشخیصی شامل: مقیاس اوتیسم ویژه کودکان (ADOS)، مقیاس اوتیسم ویژه کودکان-نوجوانان (ADI-R) و مقیاس پرسش نامه اوتیسم-نسخه مدیکال (AQ-10) است.

مرکز مشاوره درمان اوتیسم

درمان اوتیسم هدفمند و متناسب با نیازهای هر فرد است و می تواند شامل موارد زیر باشد:

• آموزش و رفتاردرمانی: این نوع درمان شامل مفاهیم آموزشی، تقلیدی و اجرایی است. ممکن است شامل آموزش مهارت های اجتماعی، زبانی و عاطفی، تصویرگری و راهبردهای مدیریت عصبی باشد. این روش می تواند فرد را در بهبود رفتارهای برخی راهنمایی کرده و کیفیت زندگی را افزایش دهد.
• داروها: برخی از داروها می توانند برای کنترل عوارض مرتبط با اوتیسم مورد استفاده قرار بگیرند. مثلاً داروهای ضداختلال و نیز داروهای مورد نیاز در صورت وجود عوارض همراه به کار گرفته می شوند.
• مداخله های تکنولوژی محور: تکنولوژی های مانند برنامه های کامپیوتری، ویدئو بازی ها، نرم افزارها و دستگاه های الکترونیکی خاص ممکن است برای آموزش و توسعه مهارت های اجتماعی و زبانی، تنظیم روال ها و مدیریت خودکار عملکرد معدنی استفاده شوند.

حتماً توجه داشته باشید که تشخیص و درمان اوتیسم باید توسط تخصصی مؤثر و متخصص صورت گیرد و نیازمند تجزیه و تحلیل دقیق و تطبیق شخصی است. پاسخ دقیقتر و جامع تر نیاز به مشاوره مستقیم با متخصصین حوزه را دارد.

در حال پاسخ به: [انصراف]

تعداد حروف باقی مانده: 500

  درج نظر